Some stories need to be written.
Especially when they are your stories
and won’t be written by anyone else.

– MM –

…………………………………..

More Than A Miracle!

“The most incredible thing about miracles is that they happen.”

G.K. Chesterton

What baffled those who were at the accident scene was not how lucky the occupants were to survive the crash without even a scratch, but how did they manage to land the vehicle on that fallen tree! I still wonder how that happened.

February 6, 2014, was a cold sunny day. The roads were dry and there was no snow or ice anywhere on the route. Though the posted speed was 35 mph, the car was cruising at a steady 25 mph. The curve ahead seemed clear and dry and the speedometer dipped to about 20 mph as I took the right turn. Suddenly the car skidded all over the road and I lost control of it. In a split second, the vehicle jumped the curb and sped down a hillock towards a stream 20 feet below. I have no recollection of what was going through my mind. Nothing was on the path to break the fall. And it all happened in a jiffy.

Then the unimaginable happened. The car stopped abruptly. I came to my senses and found myself still in the seat and without any bodily injury. I sat there dumbfounded. Slowly it dawned on me that I was not alone. And not out of danger yet. I looked at my wife who was still in her seat but equally dumbfounded and without any bodily harm! Without much difficulty, we got out of the car via the driver-side door.

The rescue crew from the Baltimore County Fire Department arrived soon after had only one word for us: “Someone up there is looking after you!” Thank God for that someone whoever it was.

…………………………………………………………..

Dollar Will Do

Prologue

Arun, an NRI scientist from New York, is at Karimala to sort out issues concerning Karimala Rubber Plantation, the property he inherited from his late father Avira. A remote village in the high range region of Western Ghats in Kerala, Karimala is an unassumingly quiet place.

The “trustworthy” karyasthan (caretaker) that minds the store in Arun’s absence is Chacko, a man of the world who belongs to a family of caretakers for generations.

---

The meandering road climbs a steep hill and enters Karimala Rubber Plantation. The road cuts across the bottom of Chempankunnu, a craggy stretch of hill mostly blanketed by rubber trees. There’s just about another kilometer of road that is passable by car. A section of the hill has been replanted with new trees where old ones were felled a year ago. Rubber hardly fetched any money when I was growing up in the village. Though demand for natural rubber has increased in proportion to the demand for automobiles, price of the commodity stayed somewhat stagnant. Everybody blamed the government for abandoning the indigenous planters and favoring the rubber industry that looked elsewhere for cheaper alternatives.

Laborers clearing weed among the rubber saplings stopped work upon hearing the approaching rumble of my jeep and stared curiously at the vehicle and its occupant. Only visitors from far or the owner of the plantation came to Karimala in a vehicle. Others usually walked to Paloorvalley, the nearest town, to catch a bus.

So much has changed. The dirt road has given way to asphalt. In those days the potholes and bumps were so familiar for me, I could walk the entire road blindfolded.

The road leading to the plantation manager’s house ends abruptly where a narrow dirt road meets it and skirts around a smokehouse and storeroom towards the Karimala River. Behind the structure there is a layam, the living quarters for workers of the rubber plantation. One has to cross the river on foot or by jeep to reach my house on the other side. Though I could have avoided getting wet by driving through the shallow river, I chose to walk through it. With shoes and socks tossed into the duffel bag, I got out of the vehicle and walked into the water. A tall mango tree that has seen countless summers stood by the river bank, a relic of the forest that has long gone and gave way to a rubber plantation. The tree’s reflection created ghostly figures in a dark pool of water under it. A few wild beehives were hanging on its branches as always. The strong current in the river brought with it memories twenty monsoons old… Some memories hardly die.

••••••••••••

The college by the backwaters of Kochi… Christmas exams ended by noon on a Thursday and most students were busy packing their bags to go home. Though I had planned to go on Friday, a last minute decision changed all that. A couple of friends were going to Kottayam by the 2O’clock Thekkady Express bus and I decided to join them. If I got that bus I would be home by 6:30 p.m. If not, I’d have to either wait for a later bus or train to Kottayam and stay with my friend Abraham and then leave by bus in the morning. This was, however, the option I least preferred.

There was heavy rush for the Thekkady Express. All the seats were taken by a horde of pilgrims who were on their way to Sabarimala, a temple devoted to the Hindu deity Dharma Shasta (Aiyyappa) in the thick jungles by the river Pampa. Sabarimala attracts millions of pilgrims from all parts of India and beyond in December and January. I managed to squeeze through the rear door and found myself dangling from a handrail among other daring travelers and devotees.

It was almost 2 p.m. I had to decide fast: either break the journey or hang on and make the trip. I decided to hang on.

Express buses normally carried only a limited number of standees. But it was the season of pilgrims to Sabarimala and special occasions such as these called for special measures. The ride to Kottayam was an adventure of its own. I struggled hard to hold on to whatever I could grab on to keep my feet in contact with the deck below. The zigzagging road made the journey a tiring, backbreaking experience.

Luckily I found a little spot of seat among the pilgrims when some passengers got off the bus at Kottayam. It was almost 4:15 p.m. Though my journey would end in another two hours or so, I was still worried that the bus was not going to make it before nightfall.

After idling for a while that seemed like hours, the bus dragged out of the bus station and hit the Kottayam-Kumili Road. Time ticked away; minutes seemed like hours. I was now more concerned about reaching home before night. The thought of walking alone through the dark rubber plantation at night gave me too many reasons to worry about. I tried hard to take my mind off the whole thing and think about something different.

The bus pulled into Ponkunnam, a sleepy junction where peddlers haggled and competed with beggars for a pittance. The bus appeared stalled. Time ticked by. Passengers became impatient as the driver didn’t make any move for the onward journey. Some went out to investigate.

“This bus is not going anywhere!” someone shouted from outside. Passengers became agitated and wanted to have their money refunded. The Aiyyappa devotees joined the din with their loud “Aiyappo-swamiye” chants. What to do? I got out and bought a soda and a pack of Wills Flake from a nearby shop.

“Two candles and a match box too,” I told the vendor.

“Engotta?” (Where to?”) asked the shopkeeper as I readied for the uncertain night ahead.

“Peruvantham,” I replied while lighting a cigarette.

“Kondody for Upputhara should be here soon,” shopkeeper said as he handed over my purchase and some change.

The wait for Kondody seemed like an endless vigil. As cars and chartered buses passed by, my hope for reaching home before night died with the setting sun. Lo! An overloaded Kondody pulled into the bus station and started emptying its contents onto KK Road.

Suddenly there was a scramble for seats. People swarmed both the doors and getting inside seemed like a lost cause. I had to get in somehow. I gave my handbag to a passenger sitting by a window and asked him to save a seat for me. He gladly obliged.

“Engotta?” My benefactor wanted to know.

It was around 8:00 p.m. when I got down at Peruvantham. The road appeared dark and deserted. A lone street lamp with a broken shade hardly gave any light. I took out a candle and lit it. Keeping the flame steady was a struggle in a stiff wind that was whipping through the sleepy hills. I felt cold and scared.

The old dirt road I had to take ran through a rubber plantation for about a mile. From there a narrow path went down the hill and crossed Karimala River. With a cupped palm I held the candle between my fingers to shield it from the unruly wind. The path ahead became clear as I held the candle on my side. Despite shielding the candle from the wind it kept blowing out. I felt an uneasy fear overpowering me. Except for the flickering glow of some fireflies and the nagging wind the night was eerily dark and quiet. I had used up almost all the match sticks in the box. Then I picked up a coconut shell that was used for collecting the latex from a rubber tree and used it to shield the candle from the pestering wind. It also worked as a reflector and threw more light on the path. Now I could see the road ahead quite clearly.

The flickering candle made ghostly shadows around me as I walked slowly on the deserted dirt road littered with loose gravel and stone. When I thought I was finally safe from the wind, the candle died out mysteriously even when there was no wind! I became really scared. I could hardly see the road ahead. Did I see something moving in the distance?

HOW WOULD I MAKE IT TO HOME WITHOUT LIGHT?

THERE WAS NO WIND. FIREFLIES DANCED. I SUSPECTED SOMETHING GRAVE WAS WAITING TO HAPPEN AT ANY MOMENT.

I began to sweat and shake from fright.

I was always scared to walk this route alone at night mainly because I had to pass a rock that was rumored to have been haunted. As I approached the rock an uneasy sense of fear gripped me.

Then in the distance I saw the shape of a man moving in the dark.

Who could that be?

The man stopped walking and turned to face me as I approached. With some difficulty I lighted the candle once again and peered into the darkness to see clearly.

I recognized the man as I went closer. It was Bhaskaran, one of the rubber tappers at our plantation. I felt very relieved to see Bhaskaran. He was a godsend, I thought. Since he was mute, our communication ended with a few courteous gestures. The candle didn’t blow out again. Bhaskaran bid goodbye as we crossed the Karimala River.

My parents were surprised to see me. They weren’t expecting me at all. Especially at night. They wondered why I didn’t travel as planned. The villagers rarely went anywhere at night for fear of confronting wild animals, snakes, or even evil spirits.

While having supper I told my parents why I was late and how fortunate I was to get Bhaskaran to accompany me all the way home.

“Bhaskaran, who?” inquired my mother.

“The guy who taps our rubber trees, Amma! Who else?” I replied with a bit of irritation.

“OK. We’ll talk about it and more tomorrow,” my father interrupted. “You need rest. Good night.”

It was past 8O’clock in the morning when I got up.

I badly needed a smoke. I grabbed my Wills Flake and match box and walked down the path through the rubber plantation towards Karimala River. On the way I saw some old hands tapping the rubber trees but didn’t see Bhaskaran.

“Where’s Bhaskaran?” I asked Gopalan.

Gopalan looked blankly at me. “Didn’t Amma tell you?” he exclaimed.

“No, what happened?” I demanded.

Gopalan didn’t answer me immediately. He gestured for a cigarette. His hands were shaky and fumbled with the cigarette. He took a deep drag and cleared his throat. He looked sad and angry. Finally Gopalan regained his composure and started talking slowly.

“Three days ago Bhaskaran climbed that big mango tree by the river to collect wild honey. The bees stung him so badly the poor man lost his grip and fell. I told him it was a bad idea. He didn’t listen. Maybe his time was up!” Gopalan went on talking like a possessed man.

The unexpected news was too much for me to swallow. I returned home in a hurry without saying a word.

•••••••••

“Don’t want to get out of the water, eh?” I turned around in astonishment. Standing behind me was Varkey, an old man from the neighborhood. Except for a faded scapular and a few gray hairs, his chest was bare and flat. He was wearing a dirty checkered lungi that hasn’t seen water for a while. An equally dirty bath towel was hanging over his shoulder. I guessed he was at the river to give himself a thorough wash.

“I saw the jeep; knew it was you,” he giggled. Two stained incisors popped out of his wizened mouth as he talked. A true copy of Pop-eye.

It appeared that there was no one at my house. Chacko should have come out if he were there. It’s rumored that he was goofing around.

“I will go with you to your house; when are we going to meet like this again,” Varkey said as if he was not expecting to see me any time sooner or was expecting something from me.

“Let go off the bag, I’ll carry it,” Varkey yanked the duffel bag from my shoulder.

“No, no, don’t. You’re an old man with a bad heart,” I tried to discourage him. It didn’t work.

Varkey kept pestering me with questions of all sorts as we walked up the road towards the house. He wanted to know among other things, were there crows and mosquitos in America, why did I come alone; my job, salary, and most importantly, was there any liquor bottle inside the bag!

Even before we reached the house a dog’s barking and howling echoed in the valley. The animal was yowling for no apparent reason. The dog moved away as we entered the courtyard but continued to howl from a distance.

There was no one in the house. Though I arrived without letting anyone know about it, I was expecting to see someone there. Now I have to wait for Chacko. I sat down on the steps that connected the veranda to the courtyard and glanced around. The house was in disrepair. Even the courtyard appeared to have got any sweeping for a long time.

“I will go find him. He could be sitting somewhere in town and playing cards,” Varkey offered help.

“OK. Do it fast… I’ve to leave soon… Don’t join him!” I tried to make him understand my urgency.

“I need some money. Doctor told me there’s fluid in the lungs. The money you gave me last time helped a lot,” Varkey pleaded as he moved his hand back and forth over his chest.

I was at wits end. This man was sick and badly needed care. There was just enough Indian currency with me for incidental expenses.

“Need not be in rupees; dollar will do,” Varkey suggested an alternative as if dollar was the standard tender in Kerala.

“Here’s one thousand rupees,” I took out a twenty dollar bill from my wallet. Varkey gladly grabbed it with both hands.

“I’ll never forget this. God will provide,” he staggered away in search of Chacko.

The dog that yelped and howled around the house came back wagging its tail. It was Kaiser. He hadn’t forgotten me even after two years. The dog came closer and settled down in front of me and focused his gaze on me. Time ticked by. I waited.

The horn from a truck across the hill woke me up as though from a slumber. I glanced at my watch. It was past two. There was no sign of either Varkey or Chacko.

Kaiser raised his head and looked towards the road. He has sensed someone was approaching the house. It was Chacko. The dog jumped up and down happily around Chacko.

“I saw the jeep from the grocery shop but didn’t know it was Sar (Sir) until Kandathil Kochu told me.”

Chacko put down a sack of grocery that he was carrying on his head. He took out a key and opened the front door.

“There is no current,” Chacko mumbled from the kitchen to let me know that there was no electricity in the house. Supply of electricity is very erratic in remote places like Karimala, especially in rainy season.

“Take a seat sar,” Chacko brought out a chair and dusted it for me to sit. “You must be tired. I will make some coffee for you,” said Chacko as he went back into the kitchen with the sack.

“I had sent Varkey to look for you. Where’s he?” I inquired.

Chacko ran out of the kitchen like a devil that saw the cross.

“What’s the matter?” I didn’t get it.

“You mean Vadakkel Varkey chettan (elder brother)…you saw him? When I was coming… I think I saw him too… he… he was there…at the river.” Chacko started shaking like a wet dog.

“It was his funeral…yesterday…cancer…in his lungs…,” Chacko struggled for words.

---

……………………………………………………

The Lost Sheep

Bombay, May 30, 1980

Friday | 6:40 P.M.

Vasu Menon was about to leave the art department when Sattar Khan, the account executive, showed up for an urgent display ad for tomorrow’s Times of India. His uncanny habit of rushing into the art department with that last-minute “it-has-to-be-done-now” works to his advantage most of the time. Especially with Vasu. Vasu didn’t complain. He had come to terms with himself a long time ago: for everything, there’s a time to say Yes or No. And today it was that time again to say Yes!

He had nothing much to do for the evening anyway. No date. No movie.

---

Arijit Bose, the senior copywriter, was flipping through an old Advertising Age whenVasu finished the ad and walked into the Reception. Something wasn’t right. Otherwise, Arijit wouldn’t have been sitting there at that late hour.

Is something wrong? Why hasn’t he rushed home as usual? Vasu wondered.

Vasu didn’t have much in common with Arijit, an elusive character in his own right, and they rarely did anything together outside their work. And the collaboration most often ended with a creative brief.

“Waiting for someone?”

“Yes. I was waiting for you,” said Arijit as he got up. “I want to talk to you about something very important and confidential.” He looked a bit worried.

Both men walked to the elevator.

“I have a guest at home,” said Arijit as the elevator doors closed. “Let’s go to a restaurant and have some beer. How about Touché?”

“OK,” said Vasu casually.

He was free for the whole evening anyway. No date. No movie.

Both men were in their own separate worlds as the taxi sped towards Touché at Breach Candy.

The sun was about to set over Haji Ali as they approached Pedder Road. Though Vasu has seen that picture-perfect sunset countless times, he couldn’t help but give it another long glance.

Touché was already teeming with the weekend crowd. A table by the window provided a great view of the Arabian sea. And some privacy as well.

Arijit turned out to be a different person altogether after a cigarette, some spicy onion pakoras and a bottle of UB lager.

“I told you I’ve got a guest at home… Helga… from Germany. She and Max, her boyfriend, are teaching German in Trivandrum. Max’s already there… he doesn’t know Helga’s with me.”

“What!” Vasu almost blurted out.

Arijit fixed his gaze on the beer mug as if he was counting the bubbles that popped. After a long pause, he looked up.

“You’ve to do me a favor.” He lowered his gaze into the beer mug again. “Don’t say no.”

Vasu didn’t say anything. He just stared at Arijit and waited to hear more.

Arijit raised his head and looked into Vasu’s probing eyes.

“The date of arrival on Helga’s passport is May 20. It has to be changed to May 30…”

Vasu couldn’t believe it.

“Oh, fuck! Are you crazy? It’s a forgery, man! You think I would do it? That’s not an art director’s job. No way,” Vasu tried everything to dissuade Arijit from involving him into his wicked scheme.

“I will do anything for this, Vasu. You’ve to help me,” Arijit pleaded.

Vasu didn’t say anything. He looked out of the window as if searching for the right answer.

Arijit waited eagerly for a reply.

“OK.” Vasu finally broke the silence. “You don’t have to do a thing. But..”

“Really? Oh, Vasu you’re great,” Arijit couldn’t contain his joy and relief.

“Wait,” Vasu interrupted. “Let me finish. I said you don’t have to do a thing for me. But Helga has to…”

It didn’t take any guesswork for Arijit to know what Vasu was implying. He looked at Vasu in disbelief.

He could refuse. But it was not an option. That won’t solve the problem.

“She might agree,” said Arijit timidly.

---

The passport was ready with the new date next day.

---

Kovalam, June 1, 1980

Sunday | 7:40 A.M.

The morning sun hasn’t yet begun painting shadowy images on the beach house when Parvathy woke up. With sleep still in her eyes, she glanced over and found Max lying awake next to her. It was a romantic one week. She wished if it were a month. Helga would be back in two days. Parvathy was already shuddering at the thought of going back to her flat and sleeping alone on a cold bed. With a secure job at the university and money to spend, and a husband out of her life, her only concern now was to enjoy life as much as it could give.

“Max?” Parvathy asked coyly, “When is Helga coming back?”

“Day after tomorrow,” whispered Max as he ran his fingers over her bare body. Parvathy giggled.

---

R-r-ring…! R-r-ring…! R-r-ring…! The doorbell woke up and cried aloud.

Someone is at the door. Max looked at Parvathy questioningly. Parvathy shrugged her shoulders. “Who the hell is it?” Max exclaimed. He got up and walked to the window to see who the hell it was. He pushed the curtain aside and looked out. He couldn’t believe his eyes. Pulling luggage out of a taxi was Helga.

Max didn’t know what to do. He looked around like a lost sheep.

“What happened?” Parvathy knew something wasn’t right.

“Hell… Helga,” he mumbled. Parvathy jumped off the bed and ran to the bathroom.

Max cursed angrily, “Alle scheiße.”* What would he do with Parvathy? Where would he hide her? There’s just one exit door. And Helga would be coming up through that door soon. Jumping from the balcony into the rocky sea would be suicidal.

Max didn’t know what to do. He looked around like a lost sheep.

Helga stormed into the bedroom like a Monsoon wind. She stared at Max suspiciously. She threw her handbag at him and hurried towards the bathroom.

“Wer ist im Bad?” ** Helga screamed like a maniac.

Max didn’t answer.

He didn’t know what to do. He sank into the bed and closed his eyes.

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
*“All shit!” | ** “Who is in the bathroom?”

………………………………………………………….

എരിഞ്ഞടങ്ങിയ പകൽ

ആര്‍ട്ട്‌ സ്കൂളിലെ അവസാന ദിനം. ഒരു വർഷം പെട്ടെന്നാണ് കടന്നു പോയത്. ഒരിക്കൽക്കൂടി പോര്‍ട്ട്‌ഫോളിയോയിൽ വച്ചിരുന്ന ആർട്ട്‌വർക്ക് എല്ലാം മറിച്ചു നോക്കി. സ്വന്തം കഴിവിൽ അഭിമാനം തോന്നി. ഇതൊന്നും സാധിക്കുമെന്ന് വിചാരിച്ചതല്ല.  

Ars Gratia Artis എന്ന സിദ്ധാന്തത്തിൽ അടിയുറച്ച വിശ്വാസ്വവുമായിട്ടാണ് കൊച്ചിയിൽ നിന്നും  വണ്ടി കയറിയത്. “തനിക്കു കൈതോർ പിടിക്കാന്‍ ഇവിടം പോരെ, ബോംബെ വരെ പോണോ” എന്ന പലരുടെയും പരിഹാസം കൂടുതൽ പ്രചോദനം നല്കി. അത് കൊണ്ട് തന്നെ കല മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സിലും പ്രവൃത്തിയിലും.

പ്രൊഫസർ പലെക്കറുടെ ഓഫീസ് മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. പുറത്ത്  ഒരാൾ വെയിറ്റ് ചെയ്തിരിപ്പുണ്ട്. പലെക്കറിന്റെ എക്സിറ്റ് ഇന്റർവ്യൂ അനുസ്സരിച്ചായിരിക്കും ഫൈനൽ റിസൾട്ട്. അടുത്ത് കണ്ട കസ്സേരയിൽ ഊഴവും കാത്ത് ഇരുന്നു. 
“ഹൈ സിറിൽ!” 
പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അടുത്ത് വന്നു നിന്ന യുവതിയെ സാകൂതം നോക്കി. ഉഷ മോഹൻ. എന്റെ ക്ലാസ്സില്‍ ഫൊട്ടോഗ്രഫി പഠിക്കുന്ന തെന്നിന്ത്യൻ  പെണ്‍കുട്ടി. കുലീനത അവളുടെ നടപ്പിലും എടുപ്പിലും പ്രകടമായിരുന്നു. അവൾ അണിഞ്ഞിരുന്ന ബനാരെസ് സിൽക്ക് സാരി അഴകിനു മോടി കൂട്ടി. 
“ഹൈ! ഹൌ ആർ യു?”  പറയുന്പോൾ സ്വരം അല്പം പതറിയോ എന്ന് തോന്നി.
“ഗുഡ്. അയാം ടണ് വിത്ത്‌ ദി ഇന്റർവ്യൂ.” പ്രസ്സരിപ്പുള്ള സ്വരവും മുഖഭാവവും.
“ഗുഡ് ഫോർ യു.” പതിവില്ലാത്ത ഉത്സാഹത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“സിറിൽ, നിങ്ങളുടെ വർക്ക് എനിക്ക് ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാണ്. നേരേ ഒരു വര വരക്കാൻ പോലും എനിക്ക് അറിയില്ല.” ഉഷ വാചാലയായി. അടുത്ത് കണ്ട കസ്സേരയിൽ അവൾ ഇരുന്നു. 
അവളുടെ ആംഗലേയ ഭാഷയിലുള്ള പ്രാവീണ്യം ഓരോ വാക്കിലും പ്രകടമായി. ഒപ്പം പിടിച്ചു നില്കുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്ന് അറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും തടി തപ്പുവാൻ തുനിഞ്ഞില്ല. തന്നെയുമല്ല, അവളുടെ ഭാവവും പെരുമാറ്റവും തടസ്സങ്ങൾക്ക് വഴി മാറിത്തന്നു. 

“നിങ്ങൾ കേരളത്തിൽ നിന്നാണെന്ന് അറിയാം. കൊച്ചിൻ?”

“അല്ല, കോട്ടയം. ഉഷയോ?”

“ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ എന്റെ പേരന്റ്സ്‌ മദ്രാസിൽ നിന്നുള്ളവരാണ്. ഇവിടെ ജുഹുവിലാണ് വീട്.” 

എന്താണ് പറുയുക എന്നറിയാതെ മിണ്ടാതിരുന്നു. ഉഷ മൌനത്തിനു വിരാമമിട്ടു.

“ബസ്സിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ടല്ലോ… സാന്താ ക്രൂസ്?”

“അല്ല… കലീന. അങ്കിളിന്റെ കൂടെ താമസിക്കുന്നു.”

അവൾ ആലോചനയിൽ മുഴുകി. പിന്നെ തല ഉയർത്തി നോക്കി, എന്തോ ചോദിക്കുവാനെന്ന പോലെ.

“ചില തിയറി നോട്ടുകൾ എനിക്ക് മിസ്സായി. ബുദ്ധിമുട്ടില്ലെങ്കിൽ സിറിളിന്റെ ബുക്ക്‌ ഒന്ന് തരുമോ?” ഉഷ സന്ദേഹത്തോടെ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“അതിനെന്താ.” ഉത്സാഹത്തോടെ ഞാൻ ബാഗില്‍ നിന്നും ബുക്ക് എടുത്തു കൊടുത്തു. അവൾ  അത് തുറന്നു കൌതുകപൂർവം താളുകൾ മറിച്ചു നോക്കി.

“നിങ്ങളുടെ കൈപ്പട മനോഹരമായിരിക്കുന്നു!” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചതല്ലാതെ നന്ദി എന്ന് പറഞ്ഞില്ല. ഇംഗ്ലിഷ് സംസാരം ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും തെറ്റ് കൂടാതെ എഴുതുവാനറിയാമായിരുന്നു. ഹൈസ്കൂളിലെ വർക്കി മാഷിനെ അതിന് മനസ്സാ വന്ദിച്ചു.

ഇന്റർവ്യൂ കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങുന്പോൾ ഉഷ കാത്തു നിന്നിരുന്നു. 

“സിറിൽ വരുന്നോ?”

ചോദ്യം പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതാണ്. ഉത്തരവും കരുതിയിരുന്നു. ബസ് സ്റ്റോപ്പ് വരെ കൂടെ പോകാമല്ലോ എന്ന് വിചാരിച്ചു. ഞാൻ “ഓക്കേ” എന്ന് പറയാൻ തുടങ്ങും മുന്പേ ഇതാ ഉഷയുടെ അടുത്ത ചോദ്യം.

“എന്റെ മമ്മി ഇപ്പോൾ കാറുമായി വരും.” സന്ദേഹത്തോടെ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി ഉഷ ചോദിച്ചു, “ഈസ്‌ ദാറ്റ്‌ ഓക്കേ?” 

കരുതിയിരുന്ന ഉത്തരം പ്രയോഗിക്കാൻ പറ്റില്ലെന്ന് മനസ്സിലായി. രക്ഷപെടാൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ മറ്റൊരു ഉത്തരം പാസ്സാക്കി.

“സോറി. എനിക്കല്പം ഷോപ്പിംഗ്‌ ചെയ്യാനുണ്ട്. മറ്റെന്നാൾ നാട്ടിലേക്ക് പോകുകയാണ്.” 

“ഓ… ഹാവ് എ ഗുഡ് ടൈം. അവധി കഴിഞ്ഞു വരുന്പോൾ ബുക്ക്‌ തിരികെ തരാം. ഈസ്‌ ദാറ്റ്‌ ഓക്കേ?”

“പോതും.” ഉഷക്ക് തമിഴ് അറിയാമെന്ന ധൈര്യത്തിൽ തട്ടിവിട്ടു. അവൾ തലയാട്ടി കണ്ണ് മിഴിച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കാറിൽ കയറി.

സ്കൂളിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ എന്തോ നഷ്ടപ്പെട്ടത് പോലൊരു തോന്നൽ. അതെന്താണെന്ന് കൃത്യമായി പറയാൻ മനസ്സ് മടിച്ചു. ചഞ്ചലമായ മനസ്സുമായി മല്ലിട്ടു. ഉഷ മനസ്സിൽ ഇടം പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. അവൾ വിളിച്ചപ്പോൾ പോകേണ്ടതായിരുന്നു. ഇനി അത്തരം ഒരു അവസരത്തിനായി രണ്ടു മാസത്തോളം കാത്തിരിക്കണമല്ലോ എന്നോർ ത്തപ്പോൾ വീർപ്പ് മുട്ടി. അഥവാ അതിനു മുന്പ് കാണണമെങ്കിൽ എന്താണ് വഴി? അഡ്രസ് ഇല്ല. ഫോണ്‍ നന്പറില്ല. കല മാത്രം തലയിലേറ്റി നടന്നയാൾ ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇനി എങ്ങനെ അവളെ ഒന്ന് കാണാൻ സാധിക്കും? ചിന്തിച്ചു… ഇരുന്നും നടന്നും ചിന്തിച്ചു.

“നീ എന്താ രണ്ടു ദിവസമായി വെരുക് പോലെ നടക്കുന്നെ? വീട്ടില്‍ പോകാനുള്ള ധൃതി ആയിരിക്കും അല്ലെ?” ആന്റിയുടെ കമന്റ്.

“ഓ, എനിക്ക് സ്കൂൾ ഒന്ന് മാറണമെന്നുണ്ട്. ജെ ജെ സ്കൂളിൽ കിട്ടണമെങ്കിൽ പലെക്കർ കനിയണം.  നല്ല മാർക്കും വേണം.”

“അതിനു നീ എന്നും ഒന്നാമനല്ലേ വരക്കാൻ! ഒന്ന് പോടാ… നിന്നെ എനിക്കറിഞ്ഞു കൂടെ? 
വേറെ വല്ല ലപ്പടയും ആയിരിക്കും.”

“എനിക്കോ? പുളിക്കും!”

ഉടൻ എങ്ങു നിന്നോ ഒരു ഐഡിയ പറന്നെത്തി. സ്കൂളിൽ നിന്നും ഉഷയുടെ മേൽവിലാസം കരസ്ഥമാക്കുക. ഐഡിയ കൊള്ളാം. അവര് തരെണ്ടേ? എന്തായാലും ഉടൻ തിരിച്ചു ബാന്ദ്ര സ്കൂൾ ലക്ഷ്യമാക്കി.

പ്രൊഫസർ പലെക്കറിന്റെ സമ്മതപ്രകാരം ഒരു നോട്ബൂക്ക് തിരികെ എല്പിക്കാനെന്ന ഭാവത്തിൽ ഉഷയുടെ അഡ്രസ്സ് സ്‌കൂൾ ഓഫിസിൽ നിന്നും കൈക്കലാക്കി. സന്തോഷം തോന്നി. പക്ഷെ അത് അധിക നേരം നീണ്ടു നിന്നില്ല. പട്ടിക്ക് കിട്ടിയ പൊതിയാ തേങ്ങ പോലെയായി അഡ്രസ്സ്. എന്ത് പറഞ്ഞു അവളുടെ വീട്ടിൽ ചെല്ലും? രണ്ടു ദിവസ്സത്തിനുള്ളിൽ നാട്ടിൽ പോകുകയാണ്. കാണാനുള്ള വ്യഗ്രതയുടെ കാറ്റ് പോയി. ശരി. ഇനി തല്കാലം ഒരെഴുത്തിൽ നിർത്താം. അതായിരിക്കും ശരിയായ മാർഗ്ഗം എന്നോർത്ത് സമാധാനിച്ചു.
നാട്ടിൽ ചെന്നിട്ടും എഴുതണമോ വേണ്ടയോ എന്ന ചിന്ത അലട്ടി. ഉഷയുടെ പ്രതികരണം എന്തായിരിക്കും? ഒരു ബുക്ക് മാത്രമല്ലേ തന്റേതായിട്ട് അവൾക്ക് കൊടുത്തിട്ടുള്ളൂ? ബുക്കിന്റെ കാര്യം വിടാം. വെറുതെ കുശലം ചോദിച്ചു ഒരു കത്ത് തട്ടിക്കൂട്ടി. മാറി മാറി വായിച്ചു. രണ്ടും കല്പിച്ചു കത്ത് മെയിൽ ബോക്സിൽ ഇട്ടു. പിന്നെ കാത്തിരിപ്പായി. ആഴ്ച്ചകൾ രണ്ടു കഴിഞ്ഞു… മൂന്നു കഴിഞ്ഞു… ഒരു മാസവും പിന്നിട്ടു…
നോ ലെറ്റർ!

ഒന്നുകിൽ അവൾ എഴുതേണ്ട, സംഗതി വഷളാക്കേണ്ട എന്ന് തീരുമാനിച്ചു കാണും. അല്ലെങ്കിൽ അവളുടെ അമ്മയോ അച്ഛനോ ഇടപെട്ടു കാണും. തന്നെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചു കാണും. ഛെ! ഇതൊന്നും വേണ്ടിയിരുന്നില്ല. പക്ഷെ മനസ്സു പറഞ്ഞു, “പേടിക്കുന്നവന് ഒന്നും നേടാൻ  കഴിയുകയില്ല.” ധൈര്യമായിരിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു. ഇനി വരുന്നത് പോലെ വരട്ടെ. ഒന്നും നക്ഷപ്പെട്ടില്ലല്ലോ. നോട്ട്ബുക്കുമായി അവൾ തീർച്ചയായും വരും.

നാല്പതാം ദിവസ്സം ഉഷയുടെ കത്ത് വന്നു. വായിച്ചു. വീണ്ടും വീണ്ടും വായിച്ചു…

“Sorry for the delay in replying… We were travelling… stayed at Lonavla, Bangalore, and Mysore… Days went so fast… Got to copy the notes after returning to Bombay.”

കണ്ടതിന്റെയും കേട്ടതിന്റെയും വിവരണങ്ങൾ കത്തിന് നീളം കൂട്ടി.

“Want to visit Kerala next year. Hope you had a wonderful vacation.”

Best regards,
Usha

കത്ത് കിട്ടിയിട്ടും കിട്ടാത്തത് പോലെ. അകാരണമായ ഒരു അസ്വസ്ഥ ത. സ്കൂൾ തുറക്കുന്നതിനു ഒരാഴ്ച മുന്പ് ബോംബയിൽ എത്തി. ജെ ജെ സ്കൂളിലേക്ക് ട്രാന്‍സഫർ  ചെയ്യണമെങ്കിൽ  അതിനു രണ്ടു മൂന്നു ദിവസമെങ്കിലും കയറി ഇറങ്ങേണ്ടി വരും. ഇതിനിടെ ഉഷയെ കാണാൻ   ശ്രമിക്കണം. എങ്ങനെ കാണും എന്നത് ഒരു പ്രശ്നമായി അവശേഷിച്ചു.

രണ്ടു ദിവസ്സം ആലോചനയുമായി നടന്നു. ഇതിനിടെ ജെ ജെ സ്കൂളിൽ അഡ്മിഷൻ കിട്ടി. ഇനി ഉഷയെ ഉടനെയൊന്നും കാണാനും പറ്റില്ല. അക്കാര്യം പറഞ്ഞു ഇനി ധൈര്യമായി ബുക്ക് ചോദിക്കാൻ പോകാം.

അന്ന് ശനിയാഴ്ച ആയിരുന്നു. ഉച്ച കഴിഞ്ഞു ജുഹു ബീച്ചിൽ ബസ്സിറങ്ങി. മണല്പരപ്പിലൂടെ കുറെ നേരം വെറുതെ നടന്നു. ഉത്സാഹമെല്ലാം എങ്ങോ പോയി ഒളിച്ചത് പോലെ. സണ്‍ ന്‍ സാന്റ് ഹോട്ടലും കഴിഞ്ഞു തെങ്ങിൻ  തോപ്പിൽ എവിടെയോ ആണ് ഉഷയുടെ വീട്. വള്ളിപ്പടർപ്പുകൾ കൊണ്ട് മൂടിയ മതിലുകൾ. അതിനെല്ലാം പിന്നിൽ  ബംഗ്ലാവുകൾ. അതിലൊന്നിലെ  ഗേറ്റിന്റെ മതിലിൽ കുമാർ മോഹൻ എന്നെഴുതിയ തുരുന്പ് പിടിച്ചു തുടങ്ങിയ നെയിം പ്ലേറ്റ്. 

വാതിലിലെ കോളിംഗ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി. നിശബ്ധത. ഒന്നുകൂടി വിരലമർത്തി. അനക്കമില്ല. തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ  തുടങ്ങുന്പോൾ  ഉള്ളിൽ കാല്‍പ്പെരുമാറ്റം കേട്ടു.

“ആരാ?”അകത്തു നിന്നും ഒരു വൃദ്ധന്റെ ചോദ്യം. തനിക്കു വീട് തെറ്റിയോ? ജനലിലൂടെ ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ മുഖം. 

“സിറിൽ … ഉഷയുടെ ക്ലാസ്സ്മേറ്റ്,”  ഞാൻ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. 

മെല്ലെ കതകു തുറന്നു. പാതി തുറന്ന വാതിലിലൂടെ പാറിപ്പറന്ന മുടിയുമായി ഒരു പെൺകുട്ടി. ഉഷയുടെ അനുജത്തി ആയിരിക്കാം.  

“പ്ലീസ് കം ഇൻ,” വാതിൽ തുറന്നു പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.

സ്വീകരണ മുറിയിൽ കയറി നിന്നു. ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു. ചുവരു നിറയെ മനോഹരമായ ചിത്രങ്ങൾ. മിക്കതും ബ്ലാക്ക് ആന്റ് വൈറ്റ് പോർട്രെയ്റ്റസ്. ഉഷ എടുത്ത ചിത്രങ്ങൾ ആയിരിക്കും. പെൺകുട്ടി ഒന്നും മിണ്ടാതെ മാറി നിന്നു.  വൃദ്ധൻ  ഒരു  ഈസി ചെയറിൽ മൌനമായി ഇരുന്നു. അടുത്ത് കണ്ട കസ്സേരയിൽ ഇരിക്കുവാൻ ആംഗ്യം കാട്ടി. ആരും ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. ഉഷ എവിടെ? തന്റെ ചോദ്യം പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടാവും വൃദ്ധൻ കോഫി ടേബിളിൽ മടക്കി വച്ചിരുന്ന ന്യൂസ്‌പേപ്പർ തന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, “എല്ലാം അതിലുണ്ട്.” പത്രം തുറന്നു നോക്കി. ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞ വാർത്ത. 

മുന്‍ പേജിൽ തന്നെ എഴുതിയിരിക്കുന്നു:

Fatality in the Ghats

Two members of a family returning from vacation in Madras die in a horrific crash on the Poona-Bombay road in Khandala yesterday. Mr. Kumar Mohan and daughter Usha died at the scene of the accident while Mrs. Kumar remains in critical condition at Nanavati Hospital…

കൂടുതൽ  വായിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്താണ് പറയുക എന്നറിയാതെ കുറെ നേരം ഇരുന്നു. പിന്നെ ഒന്നും പറയാതെ ഇറങ്ങി. പെൺകുട്ടി പുറകെ വന്നു നോട്ട്ബുക്ക് നീട്ടി.

ചൂട് പിടിച്ച ചിന്തകളുമായി കടപ്പുറത്തേക്ക് നടന്നു. ജുഹു ബീച്ചിലെ മണലിനും ചൂടാറിയിരുന്നില്ല. അപ്പോൾ പടിഞ്ഞാറെ ചക്രവാളത്തിൽ ഒരു പകലും എരിഞ്ഞടങ്ങുകയായിരുന്നു.

_________________________________________________________
©2020 Mathew K. Mathew. All Rights Reserved.